در مسیر توسعه پایدار ( 2)

اینجا اردکان است ، شهری  نیمه صنعتی با آسیب های کامل یک شهرصنعتی ،از آلایندگی زیست محیطی گرفته تا آلودگی های فرهنگی . اکنون چه باید کرد؟

آیا می توان این سرزمین را رها نمود و کوچ کرد ؟

آسمان جای دیگر چه رنگی است ؟

آیا واقعا نمی توان این شهر را دوباره ساخت ؟

بی شک نمی توان همه این مجموعه پیشرفتهای صنعتی را حذف نمود و یا صورت مساله را پاک یا نادیده انگاشت. اکنون باید پذیرفت که در شهری زندگی می کنیم که مسیر توسعه را می پیماید ، تنها باید بکوشیم این مسیر توسعه نامتوازن نگردد.

دراین میان وظیفه همگان سنگین می نماید. نباید همه مسئولیت را بر دوش مسئولین شهر نهاد و شهروندان  دست خودرا از دور بر آتش نگه دارند.

نه

هر خانواده اردکانی مسئول برگرداندن توازن به این توسعه است. از خانواده خود شروع کنیم

حفظ فرهنگ اصیل اردکانی و تاکید بر حسن های آن

دوری از ابتذال ها مدرن نظیر استفاده های نابجا از اینترنت ، ماهواره و...

آموزش فرهنگ صحیح استفاده تکنولوژی به فرزندانمان

تعمیق باورهای دینی در فرزندانمان

پرهیز از منکرات اجتماعی و تقویت معروف های آن

و...

همه اینها در سایه همت شهروندان می تواند ، اردکانی متوازن ساخته ، شهری که دیگر اقلیتی ، فرهنگ اکثریت آنرا به یغما نمی برند و خرده فرهنگ ها ، فرهنگش را متاثر از خود نمی کنند.