دغدغه های یک مدیر 2

خدا حافظ علوم انسانی

هرچند شاید بی رغبتی به رشته های علوم انسانی یک بیماری کشوری بوده و سالهاست که حتی مسئولین رده بالای نظام تعلیم و تربیت کشور در فکر چاره جویی برای احیاء این علوم می باشند اما باید اعتراف نمود که در چند سال گذشته در اردکان به هزار و یک دلیل موجه و غیر موجه ، چندان روی خوبی به این رشته نشان داده نشده است.

در سال تحصیلی گذشته 93-92 از مجموع چهار دبیرستان پسرانه سطح شهر ، تنها سه پیش دانشگاهی انسانی و از مجموع پنج دبیرستان دخترانه سطح شهر ، دو پیش دانشگاهی انسانی تشکیل شده است.

در سال گذ شته از میان همان چهار دبیرستان پسرانه( ده کلاس شکل گرفته برای سال سوم ) تنها دو کلاس سوم انسانی ( شرف و شاهد) و در میان مدارس دخترانه نیز تنها دو کلاس سوم انسانی (خادم زاده و 17 شهریور) شکل گرفته است.

این درحالی است که متاسفانه هدایت تحصیلی های افسارگریخته ای که به سوی رشته های فنی و کاردانش صورت گرفته است ، با بازگشت برخی دانش آموزان به رشته انسانی ، وضعیت ناهنجار تری را به خود گرفته است.

اکنون سوال اینجاست ؟

آیا واقعا قوت و لیاقت فرزندان با استعداد اردکانی در همین حد است؟

برگزاری مسابقه مشاعره چند روز گذشته در کانون امام و انتخاب سه دختر افغانی به عنوان نفرات برتر مقطع متوسطه زنگ خطری برای جدایی فرزندان ما از زبان مادریشان نیست ؟

چرا اینگونه  که به گوش می رسد سال آینده در دبیرستان های خاص نظیر شاهد   برای سال دوم رشته انسانی اصلا دانش آموزپذیرفته  نمی شود ؟

نمونه و فرزانگان که اصلا با رشته انسانی ظاهرا رابطه خوبی ندارند. 

امید می رود با درایت و برنامه ریزی های مدون و اصولی ، هر روز شاهد درخشندگی و بالندگی فرزندان با استعداد اردکانی در رشته ادبیات و علوم انسانی باشیم.