چله عشق

وَ اِذْ واعَدْنا مُوسی أربَعینَ لَیْلَهً ثُمَّ اتَّخَذْتُمْ الْعِجْلَ مِنْ بَعْدِهِ و اَنْتُمْ ظالِمُونَ.() و واعَدْنا مُوسی ثَلثینَ لَیْلَهً و اَتْمَمْنها بِعَشْرٍ فَتَمَّ میقاتُ رَبِّهِ اَرْبَعینَ لَیْلَهً …

و اینک در اتمام میقاتی دیگر ، چله ای پر از شورحسینی فرا رسیده است. اربعینی به نام حسین ، به یاد حسین و صد البته تنها و تنها برای حسین.

و کیست که نداند تو تنها امامی هستی که اربعین داری و تنها امامی هستی که برای اربعینت  پیاده رفتن را به ثواب نام برده اند. چرا؟؟ و چرایی این دو پرسش بی شک  ریشه در فلسفه بودنت دارد. بودنی که از ورای هزار سال هنور ، زنده سال 61 هجری است و به همان طراوت هستی بخش ، به جهان جوشش ارزانی می کند.

تو حسینی ، امام همه ، چه قافله های پای در راه ، چه از قافله ها جامانده ، تو امامی ، خط نشان برای گم نشدن ، ره بری برای راه بردن به مقصود.

تو حسینی ، نماد "" بودن "" سمبل "" ماندن "" و تبلور "" خدا "" در پیکره خاکی یک انسان . که اگر نبود اینهمه قداست و ارزش و مقامت ، تو را خون خدا نه می خواندند و نه خدا برایت به خون خواهی برمی خاست.

آری ، اربعینی دیگر جوانه زد. بر پیکره قیامی سراسر قداست . بر شاخسار اصلاح امتی که در طول تاریخ ، موج سیاه جاهلیت آنان را اسیر خود کرده ست.

آری ، تو را این روزها گام به گام و قدم به قدم باید پویید. شاید فلسفه اربعین پیاده تو این باشد. رسیدن به امام را قدم به قدم تجربه کنیم.

نمی دانم ، بی شک   آن قدر بزرگی که هرگز کلمات توان یارای همراهی با تو را ندارد. اما بر این باورم که  تو زنده ای و کوثر وجودت ، فرو نخواهد نشست .

.