منای خون

تقدیم به آنانی که بر قضایش رضا شدند.

"به قصد قربت "

این تمام عیار یک عبادت است که یک انسان باید داشته باشد. به هر قصد دیگری جز "" قربت "" بی شک عملت را تباه و مزدت را نابود می سازد. خواه این عمل رفتن باشد . خواه ماندن ، خواه دیدن ، خواه خوردن ، خواه کشتن ، خواه کشته شدن

از صفر شروع می کنی ، صفر صفر تا به او برسی ، گذشتن از همه چیز حتی خودت ، تا بدانی برای "" او "" شدن  ،  هیچ "" منی "" در مسیرت نباید باشد. و اینگونه سفری شروع می شود. از خود به خدا . سفری پر از فراز های دنیا و فرودهای عالم خاک

قصدت قربت است  و دراین وادی کفنت همیشه بر تن که مبادا فراموش کنی  تو ذبیحی و از ذبیح جز اطاعت نباید برخیزد. تو تسلیمی و از عبد جز رضا ، امری ستوده نیست و تو همچنان بر مدار سفیدی لباس می پوشی تا در عالم یک رنگی بندگی ، تنها و تنها  "" او "" برایت مهم و رسیدن به "" او "" برایت سراسر ارزش باشد. 

منای تو رنگ خون می دهد . دلیلش را به کنار ، قاصر و مقصر را جستن مرام تو نیست. مرام تو اکنون "" رضا"" است و مگر نه اینکه  هزار و اندی سال پیش صاحب ولایت سرخ کربلا  منایش را به نقص رها نمود تا ردای حجش   با خضاب خونش رنگین شود و هیچ نه از قاصر پرسید و نه از مقصر. 

تو عبدی و رضا ، تو بنده ای و تسلیم. تو حجت ناقص یا تمام باشد ؛ عهدت کامل است و این یعنی تمام عبودیت یک مخلوق برای خالقی سراسر عزت . 

و اکنون از منای خون تا سرای خلدش ، راهی بس شور و شعف در پیش داری ، کسی آغوشش برای تو باز است که عمری به بندگی اش سجده بر خاکش سائیده ای ، خدا را شاکر باش در بهترین لباس دنیا ؛ اینگونه "" بنده "" وار تو را می بیند. 

حاجی ، حجکم مقبول و سعیکم مشکور