مهر .... کدام مهر ؟؟؟!!

 

در اینکه حوزه  تعلیم و تربیت ، حوزه ای بس شریف است ، جای هیچ شک  وشبهه ای وجود ندارد. با اصل قررار دادن این مهم آنچه در ذیل می آید متبوعی بیش نیست :

الف: تعلیم و تربیت را نباید در آموزش و پرورش منحصر دانست و ...

بقیه در ادامه مطلب.....

در مواقع بروز ناهنجاری و آسیب های اجتماعی ، بلافاصله آموزش و پرورش را مهتم ردیف اول معرفی کرد.

اکنون و با اجرای شیوه های جدید که خود ان قلت های فراوانی را به دنبال دارد، حد اکثر زمان حضور دانش آموزان در مدرسه 8 ساعت می باشد. آیا انتظار می رود کسی که یک سوم روز را بیشتر در مدرسه آنهم برای علم آموزی در اختیار اولیاء مدرسه است ، همه کژتابی های رفتاریش بهبود یابد؟؟!!!

ب: دراین سالهای اخیر ، روند تغییرات در آموزش و پرورش چنان وسیع و شتابزده بوده است که متاسفانه مجال تامل و تعقل بیشتر برای مجریان امر کمتر فراهم شده است.

نمی دانم چرا وقتی در شعاربرای همه مبرهن است که حوزه آموزش و پرورش جدااز همه حیطه های دیگر است، در عمل حتی مسئولین رده بالاوزارتی ، دست به اقدام های شتابزده و بعضا ناکارآمد می زنند.

ج: براین باورم که تا یادگیری با لذت همراه نباشد ، یا یادگیری محقق نمی شود و یا دوامی ندارد. باید با کمال شجاعت به عنوان یک معلم کوچک اعلام نمایم که کمتر آموزشی در بستر آموزش و پرورش می بینم که با لذت یادگیری فراگیران همراه شده باشد.

اگر هم شده است ، هنر شخصی معلمان بوده است وگرنه در برنامه های وزارتی متاسفانه فرصت شادابی و لذتی برای دانش آموزان پیش بینی نشده اشت.

د: امروزه به همان اندازه که آسیب های اجتماعی گشترش پیدا کرده است به گمانم ، پادزهرهای اجتماعی توسعه نیافته اند. تهاجم فرهنگی غرب به نظرحقیر درد اول مدارس ما بویژه در مدارس متوسطه می باشد.

زمان ، از زمان بروز برخوردهای سلبی با دانش آموزان گذشته است و هرگز نمی توان با زدوبست ، جلوی انحرافات را گرفت.

تعویض فرهنگ اصیل ایرانی ، اسلامی با آن بخش تاز فرهنگ غرب که برای ما نامیمون است ، متاسفانه جوانان زیادی  را از درس و مشق انداخته است.

هـ: هرچه می کشیم و شیده ایم ( صد البته در طول تاریخ )از تنگ نظری و یک جانبه نگری برخی خواص بوده است . خواصی که باید یا در رفتار خود تجدید نظرکنند یا حتما باید جای خود را به دیگری دهند.

اصول در آموزش و پرورش ثابت و استوار است و همه باید به آن احترام گذاشته و برای تحقق آن تلاش نماییم اما اختلاف در فروع هرگز نباید به قیمت کنار زده شدن انسانهای توانمند در حوزه آموزش و پرورش گردد.

و: مدرسه باید محل آرامش روحی و روانی فرزندانمان باشد. یقین دارم که در محیطی آرام ، نسلی شاداب و با اعتماد به نفس قابل توجه رشد خواهد کرد.

بکوشیم به همان اندازه که به رنگ و لعاب مدارسمان می رسیم ، در برقراری امنیت روحی و روانی فرزندانمان نیز بکوشیم. با این مهم درصد بالایی از ناهنجاری های اجتماعی کاسته خواهد شد.

ودرآخر:

شاید برخی از نوشته های فوق برای همکاران و همشهریان فرهیخته ، تکراری باشد، اما به گمانم وظیفه یک معلم ایجاب می کند من باب این آیه شریفه :""  فذکر انما انت مذکر ""  گاه گاهی تذکاری برای برخی دوستان باشد.

از خدا خواهیم توفیق عمل

.