ابر مرد مظلوم

هر انسانی را حیاتی مادی است و مرگی حتمی . نه درتولد گزیری دارد ونه از مرگ گریزی . اما هستند کسانی که هزاران سال بعد از رحلت جسمشان از این سرای خاک به آن دیار افلاک ، همچنان چون کوکب هدایت  ، راه را  به در راه ماندگان نشان می دهند.

وبی شک ، یکی ازاین ستارگان پرنور ، وجود پر فیض حضرت امیر ع است . رادمردی که در عمر 63 خود، نشان داد می توان ، دراین خاکدان زندگی کرد ولی هرگزبه کثافات آن آلوده نشد.

آری ، این مجسمه فضیلت و عدالت که در محراب عبادت به دست اشقی الاشقیاء شربت گوارای شهادت نوشید ، 25 سال ، خاردرچشم و استخوان درگلو در خانه نشست تا نهال اسلام آسیبی نمی بیند.از حق خود گذشت تا حق اسلام آسیبی نمی بیند.

مگر  امروز قرائت های خشن  وجهالت های مدرن قومی و قبیله ای از اسلام را کم شاهدیم  ؟ پس باید یقین بداریم که در دهه اول عمر بابرکت اسلام ، اگر نبود سکوت علی ع در حق آشکارش ، شاید امروز اسلا م را تنها در فرهنگ های لغت به جستجو نشسته بودیم.

علی ع  را بیش از انگه  ابن ملجم مرای ملعون ، به ضربتی شهید کند ، جهالت قومی شهید کرد که  امام زنده خود را درک نکردند و دل به جاهلیت پر تعصب خوابیده در خود بستند.

علی ع کشته شمشیر جمودی بود که قرنها در فکر کسانی به ارث مانده بود که  پسر مرادی تنها نمادی از این تفکر بود.بکوشیم وارث ابن ملجم ها نباشیم. 

.