حروف والی

همیشه قاطبه شریف فرهنگی ، بای نحو کان ،  هم در چشم بوده اند هم در بوته فراموشی ، تناقضی بس عجیب که این جماعت شریف را دچار حیرت نموده است. گاهی نیز به تعبیر حقیر تنها حکم "" حروف والی ""  را دارند ، نوشته می شوند اما هرگز خوانده نمی شوند .

آنجا که دستشان لای در است ،  این جماعت  در فضیلت به ملایکه نیز نزدیکند ، اما همینکه دست از لای در آزاد شد ، مطالبات به حقشان فراموش می شود و چه تند انگ  "" نق زدن "" بر ما می زنند . 

کدام نق ؟؟؟ درخواست پرداخت حق التدریس های  معوقه چند ساله  نق است یا حق الزحمه امتحاناتی که هنوز جماعت فرهنگی سالهاست طلبکارند  ؟؟ کدام "" نق ""  است. 

اسکان در مدارس معمولی و درجه چند "" نق "" است   یا داشتن مهمان پذیر و ویلا وسوئیت و ... در هر شهری   "" نق "" ؟؟؟

وباز مثل همیشه سکوت  ، زیرا قداست شغلمان زیر سوال می رود اما هرگونه رفتار را می پذیریم  بی آنکه حتی بگوییم قداست انسانیمان  زیر سوال می رود .

می گویند آموزش و پرورش رکن رکین توسعه است ، اما متاسفانه تنها می گویند و میان گویش تا کنش ، تفاوتی بس سترگ است که به قول معروف : میان ماه من تا ماه گردون ، ،،،،،،،،،،، تفاوت از زمین تا آسمان است. 

این روزها کافی است کمی  حس شنوایی خوبی داشته باشی ، بی شک نواهای حزن انگیزی از این جماعت شریف برمیخیزد. از تبعیض در حقوق و مزایا گرفته تا نحوه پرداخت پاداش پایان خدمت  ، از مراسم های  معلم خود تجلیلی گرفته تا کم رنگ شدن  لعاب روابط انسانی بر دیواره این سازمان  عریض و طویل .

شاید دیگر گفتن این مکررات ، ملال آور باشد وگرنه اگر آب هم بود دراین هاوند حالا دیگر سفت شده بود ، اما چه سود که :  مرا دردی است اندر دل ، اگر گویم زبان سوزد ........ وگر پنهان کنم ترسم که مغز استخوان سوزد.