آغاز تحریم های جدید بعد از فرجام

بامداد بیست و هفتمین روز از دیماه 1394 را به جرات باید روزی تاریخی در کتاب قطور ایران زمین نامید. روزی که  آنرا می توان نمادی از استیلای "" گفت و گو "" بر "" خشونت "" و "" لجاجت "" نامید.

در سرزمینی که ما در کلاس های درسمان  به افتخار به دانش آموزانمان یادآوری می کنیم که ملتی صلح طلبیم و نشان آن هم عدم شروع جنگ حد اقل در یک قرن اخیر و بلکه بیشتر از طرف ایران می باشد ، این مردم راه گفتگو را بهتر از هر راه دیگری می فهمند.

شاید هنوز هم باشند عده قلیلی که این موفقیت عرصه دیپلماسی را شکستی برای کشور قلمداد کنند ، که صد البته بودنشان  نه تنها هیچ اشکالی ندارد که  ( طبق نص صریح قانون اساسی ابراز عقیده اگر مخل مبانی نظام نباشد ، آزاد است )  در جای خود فوایدی هم دارد.

شاید بالاترین فایده آن برای حافظه مردم ، مرور هزینه هایی است که این ملت در گذشته پرداخته است. هزینه هایی که شاید به قیمت از دست دادن بزرگان دانش این مرز و بوم تمام شده است.

اما  این نکته را نیز نباید مغفول نگه داشت که اجرای برجام به تنهایی هرگز نمی تواند ایرانی آباد و آزاد و مرفه بسازد. ایران را ایرانی باید بسازد و بس . اگر چشم امیدمان تنها و تنها به دستان خارج نشینان  باشد ، بی شک ایران اسلامی هرگز ساخته نمی شود.

زیرا تا زمانی که ما بر ای کشورمان  حاضر به جانفشانی و سازندگی نباشیم ، توقع ساختن از فرد بیگانه ای جز فریب خود هیچ چیز دیگری نمی باشد. آری ، فرجام برجام نه تنها باید به لغو تحریم ها ختم شود که به نظر حقیر به آغاز سری جدید  تحریم ها باید شروع شود.

تحریم اسراف

تحریم گران فروشی

تحریم کم کاری

تحریم دروغ

تحریم غیبت

تحریم ریا

تحریم بداخلاقی

تحریم ....

آری

امروز را روز آغاز تحریم های فوق علیه خودمان برای ساختن ایرانی آباد  و آزد در سایه امن  "" رهبری "" و  "" تعلیم به حق اسلامی "" بدانیم .