بوته فراموشی

مرگ یک ملت  زمانی فرا می رسد که بانیان فرهنگ و تعلیم و تربیت آن ، کم کم به بوته فراموشی سپرده شده و کمتر سراغی از آنان گرفته شود.

 امسال نیز هفته گرامیداشت مقام معلم به پایان رسید و همچون دو سال گذشته ، هیچ مراسم و اجتماع بزرگ فرهنگیان دراین شهر برگزار نشد. 

هرچند حقیر آن زمان هم که اینگونه مراسم ها برگزار میشد ، آنرا نوعی تشریفاتی و صوری می دانستم ، زیرا هنوز هم براین باور که مراسم روز معلمی که معلم نتواند آزادانه حرف هایش را بزند ، مراسم نیست. تشریفات و باری به هر جهت است.

هفت ماه از عدم پرداخت مطالبات فرهنگیان در زمینه حق التدریس می گذرد ، بی آنکه در این میان کک کسی گزیده باشد ، دوسال است که دیگر "" معلم نمونه "" انتخاب نمی شود وهیچ کس  حتی اعتراضی هم نکرد که مگر ما برگزیده و نمونه نداریم ؟ اعمال سلیقه ها در همه بدنه آموزش و پرورش رسوخ پیدا کرده است  ،  نظام آموزشی مشکلات عدیده ای دارد ،و... اینها شاید بخش اندکی از مشکلا ت فرهنگیان باشد که این روزها ، فرصت و مجال بروز و پیگیری در مجامع عمومی را نیافته است.

همکارانم سرشار از مشکلات صنفی و شغلی خود هستند اما کو آن جمع و اجتماعی که راحت بتوانند حرف خود را بزنند ؟ روی سخنم با جناب آقای فرماندار است ، شما به عنوان نماینده  دولت در شهرستان ، در این قریب به دوسال عمر خدمتتان در کدام جمع پرسش و پاسخ فرهنگیان حضور یافته اید؟ و متاسفانه همیشه حضورتان را به شرکت در چند مراسم در مدارس  و یا حداکثر حضور در شورای منطقه ای خلاصه کرده اید. 

شاید توقع زیادی نباشد که بپرسیم چرا نماینده شهر تنها به ارسال پیامی برای این روز بسنده می کند و سراغ اجتماع فرهنگیان را از مسئولین آموزش و پرورش شهر  نمیگیرد تا لختی را بدون هیچ مانعی مستقیم ، به مشکلات فرهنگیان گوش فرا دهد ؟

نمی دانم ، هرچند شاید این نوشتار نیز همچون سایر نوشتارهایم ، به مذاق برخی خوش نیاید ( که صدالبته مهم نیست ، چون مذاق آنان ، ملاک حق و ناحق نیست ) اما گمان می رود که بی مهری های فراوانی در حق جامعه خدوم فرهنگی صورت می پذیرد که شاید گفتن همه آنان در این مجال نه جایز است ونه لازم 

آری ، اگر معلم به بوته فراموشی سپرده شد ، فاتحه یک ملت خوانده است. 

.