من معلم نیستم اگر .....

خنکای پاییز که می وزد ، انگار تلنگری بر چشمان پرخوابمان می خورد که : سلطان فصل ها  با خود بهاری پر احترام دارد. بهار علم و دانش . فصل خوب  رویش جوانه های خرد بر درخت تناور حیات آدمی  که اگر نبود مهر ، بی شک  برگ ریزان پاییز ، از خود خاطره ای جز گذر طبیعت  برجای نمی گذاشت.

آری:

خدا را شاکریم که در کسوت معلمی  ، بهترین سالهای عمر خود را در کنار کسانی گذراندیم که اتفاقا آنها نیز بهترین روزهای عمرشان را صادقانه  با ما میگذرانند. بی  آنکه بر ما منتی گذارند و یا طلبکارمان شوند. 

اما "" وجدان"" شاید تنها  داوری  باشد که می تواند میان این گذر روزها ی طولانی  و احساس آرامش  قضاوت کند. بی شک سی سال  عمری است مخصوصا اینکه بهترین روزهای عمر یک معلم باشد. اما قاطبه شریف فرهنگی همیشه جزو کم توقع ترین اقشار جامعه هستند زیرا متاعی که عرضه می کنند ، قداست و شرافتی بس عظیم دارد. هرچند براین باورم که بالا نشین ها باید نگاهشان فراتر از تنگ نظری های اعمال شده در زمینه شغلی باشد. 

آرامش یک معلم ، آرامش جامعه است و این مهم  به دست نمی آید مگر آنانکه زعمای قوم  هم خود را پایبند این مهم دانسته و هم در راستای تامین امنیت شغلی و روانی یک معلم گام های اساسی بردارند.

رسالت آموزش و پرورش حساس ترین رسالت یک نهاد اداری در بطن همه دولت هاست . رسالت های  عظیم و سترگ "" نسل سازی "" ، "" انتقال ارزش های دینی و انسانی "" و از همه مهمتر  "" انسان سازی "" رسالتی است که در هر حکومت و دولتی جز از عهده آموزش و پرورش  بر نمی آید. اما همین مهم در گرو اما و اگرهایی است که تامین همه جانبه معلم مهمترین شرط تحقق آن است. 

من معلم نیستم اگر هر روز به روز نشوم . علم و دانشم را ارتقاء ندهم . ادب و اخلاقی را به شاگردم نیاموزم.  به جای محفوظات ، اندیشه را به شاگردانم نیاموزم. 

من معلم نیستم اگر دانش آموزانم را شریف ترین موجودات عالم امکان ندانم  و برای هویدا کردن  ارزش های  درونی  آنان تلاش نکنم .

من معلم نیستم اگر هر روز با سلام و لبخندی درب کلاسم را باز نکنم . و اول رسالتم را تربیت ندانم .

من معلم نیستم اگر دل شوره ها ، رنج ها ، ناملایمات ، بدرفتاری ها و... را پشت درب کلاس جا نگذارم. 

آری : قداست  آموزش و پرورش را معلمانی می سازند که صادقانه از جان مایه می گذارند و تنها و تنها برای وجدانی کار می کنند که بعد از دوران خوش معلمی و در عصر تنهایی بازنشستگی  هرگز احساس پشیمانی نمی کند.